Het is al enige tijd geleden dat ik iets schreef op deze plek. Laten we het maar een tijdelijk gebrek aan inspiratie noemen. Getriggerd door Shome, een maatje van Hattrick, bedacht ik dat ik wel eens iets kon vertellen over voetbal kijken in het buitenland. Niet dat ik heel veel wedstrijden in den vreemde heb bekeken, maar toch.. Enkele ervaringen zijn toch wel het delen waard!
21 mei 2005 - New York MetroStars - New England Revolution
Plek des onheils: Het Giants Stadium, capacitet 80.242. Vreemd genoeg ligt dit stadion aan de andere kant van de Hudson, in New Jersey. Maar dat mocht de pret niet drukken. Voetbal in de USA! Niet mijn eerste keer in dit land, dat was het WK in 94, maar wel mijn eerste Major League Soccer game. Uiteraard zat het stadion van de huidige winnaars van de Super Bowl (zeg ik dat goed?) bij "onze" sport net zo vol als De Kuip in het jaar voordat SVV fuseerde met trots van Dordrecht.
Bij de eerste blik op de tribune viel gelijk één ding op. In de Verenigde Staten is voetbal een meisjessport! Uitgelaten groepen jonge meiden begeleidt door echte "soccer moms" bevolkten de enkele vakken aan de lange zijde van de eerste ring die waren opengesteld. Slechts hier en daar zat een verdwaalde latino of een vervreemde Britse expat, verbijtend in heimwee met dit Amerikaanse surrogaat van de edele voetbalsport.
Achter beide doelen was ook een vak opengesteld voor de "fanatics". Groepjes Amerikaanse idioten die uitgedost met shirts, shawls, vlaggen en trommels probeerden om in deze lege betonkolos de sfeer te reproduceren die ze kennen van voetbal op ESPN waar de wedstrijden van Boca Juniors, Real Madrid, Inter Milan, Liverpool en (in een iets verder verleden) Dordrecht'90 live te volgen zijn. Er waren zowaar supporters van New England! Een halve bus vol. Je kan ze op één van de foto's nog net zien zitten. Geen idee of ze echt waren meegereisd, zoals wij dat doen. Geen idee of ze ook wat zongen, zoals de fans van de MetroStars nog wel probeerden. Geen idee!
Ik was dan ook te druk bezig om al mijn indrukken te verwerken. Het Amerikaanse volkslied vooraf. De pauze act: Cheerleaders, een rock band en voetballende kinderen. Bij een wissel, laat in de wedstrijd, "Hé Djorkaeff speelt hier". En de tribunevlag...
De fanatics hadden een vlag van Braveriaanse omvang om ter viering van doelpunten over de hoofden van de mensen op de tribune strak te trekken. Nu waren daar twee problemen mee. Er waren niet genoeg mensen om een vlag overheen te trekken. Ze hadden nog geen thuiswedstrijd gewonnen, dus ze waren niet gewend om dat ding meer dan één keer per wedstrijd uit te rollen. De eerste keer ging het goed. Twee mensen op het gangpad trokken dat ding met een sprintje omhoog en de 20 a 30 man er onder sprongen heen en weer op de lege stoeltjes zodat het leek alsof er veel mensen onder de vlag stonden. Tot vreugde van de bewaker van de tribunevlag scoorde MetroStars vlak voor het einde nog een keer! En toen kwam het gedoe. De hoekpunten waren verdwenen! Dus eerst ging dat ding dubbelgevouwen omhoog. Daarna terug, mannetje erbij, omvouwen, uitvouwen, invouwen.. en weer omhoog! Op z'n kop. Terug, mannetje erbij, omdraaien, indraaien en uitdraaien en omhoog! Spiegelbeeld. Terug, vrouwtje erbij, omkeren, inkeren, uitkeren en omhoog! Zijwaarts. Terug, mannetje erbij. En eindelijk. Met zijn allen onder de vlag! Net op tijd om het eindsignaal te missen.
De wedstrijd was verder volkomen oninteressant. Ik heb net op Internet nagekeken dat het 2-2 was geworden. Toch was de ervaring onvergetelijk. En dan laat ik nog het verhaal van de busschauffeur die de weg terug naar Manhattan niet kon vinden voor wat het is. Ik raad het dan ook iedereen aan. Als je in de gelegenheid bent. Ga vooral eens een wedstrijd in de MLS bezoeken!
dinsdag 26 augustus 2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten