Oude doos [5]

De verhuizing is momenteel niets dan ellende. Geen busje, geen wasmachine en geen tijd om in te pakken. Om mezelf wat op te vrolijken denk ik even terug aan één van de mooiste momenten van DS-79.

"Ik was bij Cambuur..."

Een paar jaar geleden werd dit nog af en toe gezongen door een select groepje supporters die met dit liedje aan willen tonen dat ze de beste supporters van Dordrecht zijn. Ik hoor daar niet bij. Dordt zou toen op zaterdag spelen, maar toen we na een drie uur durende busreis in Leeuwarden aankwamen waren we nog net op tijd om te zien dat de lichtmasten uitgingen. De wedstrijd was afgelast! Omdat gelijk bekend was gemaakt dat de wedstrijd zondag werd ingehaald zijn een paar jongens in Leeuwarden achtergebleven. Ik had daar geen trek in.

Toch vind ik dat ik het volste recht heb om dit te zingen. Als ik daarna Frieslandhal, Frieslandhal zou scanderen weten de echte kenners dat ik daarmee een andere wedstrijd bedoel dan dit selecte groepje.

Ik heb het natuurlijk over de legendarische overwinning van DS-79 op Cambuur in de laatste wedstrijd van de nacompetitie van 1987.

DS had dat seizoen onder leiding van Simon Kistemaker de eerste periode gewonnen. Daarna speelde de club in de competitie niet veel meer klaar. Volendam werd kampioen en Cambuur nam als hoogst geplaatste club zonder periodetitel de plaats van Volendam in de nacompetitie in.

In de nacompetitie leefde DS weer helemaal op en de laatste wedstrijd moest de beslissing brengen. Cambuur mocht thuis tegen DS! Cambuur moest winnen, DS had aan een gelijkspel genoeg. In Leeuwarden twijfelde niemand er aan dat Cambuur het zou halen en daarmee als eerste Friese club ooit in de eredivisie zou komen. Om dit feest te vieren werd de capaciteit van het stadion uitgebreid met noodtribunes. Ook stonden de praalwagens al klaar om na de zege de selectie in een ware triomftocht naar de Frieslandhallen te brengen.

Waarom zouden ze ook anders verwachten? Cambuur had dat jaar maar één thuiswedstrijd verloren. Alleen kampioen Volendam was nog met de volle winst uit Leeuwarden teruggekeerd. Ze hadden alleen niet gerekend op de psychologische oorlogsvoering van Simon Kistemaker, nota bene voormalig trainer van Cambuur.

Ikzelf was die wedstrijd niet met één van de supporterbussen meegegaan. Heen reed ik met een mevrouw wier naam ik volledig kwijt ben en terug reed ik met mijn vader die al heel vroeg die kant op was gegaan om Kistemaker te assisteren in zijn psychologische oorlog. De mevrouw en ik zaten op de tribune naast het uitvak, tegenwoordig het kindervak van Cambuur. Ik kon dus meezingen en juichen met de busreizigers. En wat een feest werd het. Het begon al bij de warming-up. "De Kist" had de spelers geinstrueerd om vroeg op te komen en brutaalweg de helft die normaal gesproken voor de thuisploeg was op te lopen voor het rekken en strekken. De spelers van Cambuur zouden daardoor uit hun ritme gehaald worden.

De opkomst van de spelers voor de wedstrijd was het toppunt. DS had voor de gelegenheid oranje shirts aan. Inderdaad, het oranje van Volendam dat daar als enige Cambuur had verslagen! Je hoorde het hele stadion slikken toen het publiek merkte dat de tegenstander van de avond in het Volendam-oranje ging spelen. Nog voor rust was het 0-2. Cambuur miste ook nog een penalty. De meegereisde Dordtenaren waren zeker niet te beroerd om de friezen nog even in te peperen dat ze een leuk feestje misliepen. Het op jennerig toontje gezongen "Frieslandhal.. Frieslandhal.." werd de kraker van de avond.

Na de wedstrijd ben ik nog even langs het uitvak gelopen om wat voetbalmaatjes te groeten. Daarna ben ik omgelopen naar de kleedkamers waar ik temidden van de teleurgestelde Friezen mijn vader heb opgewacht. Waarschijnlijk zag ik er iets te vrolijk uit. Ik kreeg nog mot met een gedegenereerd figuur die aan mijn sjaal (die lange dunne) begon te trekken. Mijn vader kwam toch nog snel naar buiten zodat we aan de lange terugreis konden beginnen. Allebei met het zoete gevoel van de overwinning.

Alhoewel het inmiddels al wel heel lang geleden is kan ik het tegenwoordig nog steeds niet laten. Elke keer als ik in Leeuwarden kom moet ik even zingen: Frieslandhal… Frieslandhal… Frieslandhal…

Oude doos [4]

Met mijn aanstaande verhuizing en de late uren dat ik deze dagen thuiskom ben ik een beetje inspiratieloos geworden. Daarom vandaag maar wat aanpassingen op wederom een oud vehaal... Ditmaal één van mijn Oranje-ervaringen. Het oorspronkelijke stuk is een jaar of drie geleden geschreven en ergens op internet gepubliceerd op één of ander forum. Ik heb het net wel even flink aangepast..

Boem!!

...in één klap stond Oss op de landkaart...

Oudere kenners weten gelijk waar het over gaat. Het is de tijd dat het plaatselijke TOP niet meer dan een verdienstelijke amateurclub was en Jan Marijnissen in de worstenfabriek nog wanhopig probeerde om zijn kamaraden te overtuigen van de diepere levenswijsheden in Mao's rode boekje. Het is de tijd van de vuurwerkbom bij Nederland - Cyprus! Gegooid door een inwoner van het Brabantse Oss.

Ondanks de bekendheid die Oss sinds die tijd heeft verkregen zal die stad voor mij toch altijd bekend blijven als de stad waarvan een inwoner ons bijna het EK van 88 heeft gekost.

Het is 28 oktober 1987. EK kwalificatie. Holland kan zich eindelijk weer eens plaatsen voor een groot toernooi. Een overwinning op het nietige Cyprus moest voldoende zijn om de tickets naar Duitsland te bestellen. Ik was samen met mijn vader van de partij! We hadden een pass-partout voor alle kwalificatiewedstrijden in de Kuip. (geweldig!)

Het Oranjecarnaval dat tegenwoordig als omlijsting van de wedstrijden van Holland is ingeregeld bestond nog niet. De wortelman en de indiaan moesten nog uitgevonden worden. Dweilorkesten waren alleen nog maar voor het schaatsen. Het Wilhelmus had in die tijd voor 95% van het stadion nog maar twee zinnen, waarna je het volkslied afmaakte met lalala.. Op momenten van grote vreugde werd Piet Heins zilvervloot nog binnengezongen. Als iemand Hup Holland Hup begin te zingen haakte je in met lalalala.. Kortom. Na jaren van ellende op en om de velden (dit was ook de tijd dat het voetbalgeweld in ons land was ingevoerd) had ons volk niet zoveel supportrsrituelen meer over voor Oranje.

Desondanks was de sfeer geweldig!

Al voordat de wedstrijd begon haakte het publiek op André Rieuaanse wijze in om één van de walsen van Johann Strauss al la-la-la-end te verkrachten (naar voorbeeld van Dolf Brouwer a la Sjef van Oekel). John Bosman, de man in vorm, zou bij afwezigheid van de blessuregevoelige Marco van Basten voor eens en voor altijd zijn status als beste spits van Nederland waarmaken. Holland zou dat varkentje dus wel even wassen. De enige vraag was hoeveel doelpunten er gemaakt zouden worden. En ik mocht samen met mijn vader bij het feestje aanwezig zijn!

De wedstrijd begon geweldig. Al in de eerste minuut werd het 1-0! Feest alom. Wanneer het gebeurde weet ik niet meer precies. Maar ik heb zelden daarna zo'n domper op de feestvreugde meegemaakt (om precies te zijn, één keertje met een gemiste periodetitel van Dordt). Een knutselaar uit Oss had een vuurwerkbommetje meegenomen, waarschijnlijk was het zijn bedoeling de vreugde te verhogen met een knalletje. Het liep echter iets anders.

Opeens dreunde er een enorme knal door het stadion. Boven het strafschopgebied van Cyprus hing een rookkolom. Tot afgrijzen van het publiek lag de keeper van Cyprus ergens onder die rookkolom op de grond. Het hele stadion voelde gelijk dat het mis was. Toen de keeper vervolgens met brancard(?) werd afgevoerd waren we zelfs nog even bang dat de wedstrijd definitief gestaakt zou worden. Gelukkig besloot de scheidsrechter anders. De wedstrijd ging door. Het werd uiteindelijk zelfs 8-0. Juichen was er niet meer bij. De vier(!) overige doelpunten van Bosman werden voor kennisgeving aangenomen. Ook van 't Schip, Spelbos en Gullit mochten nog een streepje achter hun naam zetten.

Na de wedstrijd was er geen enkele sprake van een feeststemming. Iedereen begreep dat het lot van Holland nu in de handen van de hoge heren van de Uefa lag.

Gelukkig is het uiteindelijk toch nog goed gekomen. De wedstrijd werd, zonder publiek, overgespeeld in de Meer en Holland plaatste zich alsnog voor Duitsland. De rest is geschiedenis. Holland veroverde met Marco van Basten in de spits Europa. Het publiek vond in Duitsland het Oranjecarnaval uit dat de KNVB dankbaar heeft aangegrepen en gebruikt om daarna rond alle wedstrijden van Holland het woetbalgeweld te verdrijven.

Als je de statistieken op de Uefa- en op de KNVB-site er op na slaat is het alsof er nooit iets raars in deze wedstrijd is gebeurd. Wat rest is de herinnering. Al die voorpret. En dan zo'n domper. Ik ga nog steeds niet graag naar Oss. Ik zal het nooit meer vergeten. En z

oals ik al eens eerder heb gezegd.. Een voetbalsupporter vergeet en vergeeft niets!

Rotterdam's next topmodel

Pfff. Half drie geweest alweer.

Dat fotomodel zijn is een vermoeiend beroep. Vandaag met alle leraren van salsabiility bij een professionele fotograaf foto's gemaakt voor de website. Nadat iedereen opgemaakt was (vier man en vijf vrouw) konden we de foto's nemen.

Eerst individueel, daarna met de groep en vervolgens met de (leraren-)paren. Mijn individuele fotosessie vond ik maar niets. Maar mijn foto's met Elles zijn geweldig geworden!

Benieuwd geworden? Blijf mijn blog checken.
Zodra ik ze heb zal ik er een paar publicueren.
Nu ga ik slapen... (iemand enig idee hoe je make-up van je gezicht krijgt?)

Holy sh..

Vandaag was de eerste dag dat ik blij was dat het weer zo slecht was dat het onmogelijk was om met open ramen te rijden. Bovendien was het de eerste dag dat ik het nodig vond om met een huurauto door de wasstraat te rijden. Daarnaast was ik vooral heel blij dat ik niet met mijn Mini in deze situatie was beland... Een op een lantarenpaal zittende reiger heeft wat ontlastend materiaal losgelaten op de auto.

Ik stond in de file naar mijn werk (vandaag slechts 15 km) toen ik opeens "fletch!" hoorde en het een stuk donkerder werd. Twee miliseconden dacht ik nog aan een raar weerfenomeen. Maar toen zag ik al heel snel dat een reiger een verkeerd visje had gegeten. De auto zat he-le-maal onder de shit. Letterlijk! De vooruit was niet zo erg, daar had ik mijn wissers en de sproeivloeistof. Maar de portier aan de bestuurderskant was het zwaarst getroffen. Die ruit was helemaal geblindeerd. Het was zelfs zo erg dat ik niet meer aan die kant durfde uit te stappen... brrr. Ik griezel er nu nog van! Stel je eens voor dat ik lekker het raampje naar beneden had gehad.. Dan had ik toch mooi even 15 km file terug naar huis kunnen rijden. Om opnieuw te douchen en een nieuw pak aan te trekken.. Brrrrrrrr.

Even snel happy thoughts. Morgen gaan we met alle leraren van Salsability professionele foto's maken voor de website. Ik moet er dus toppie uit zien! Ik moet eigenlijk op tijd gaan slapen...

Ik heb nog wel zin om nog ergens over te gaan klagen. Maar dat doe ik morgen wel. Beloofd!

Klaar om te verhuizen?

In verhuizen kondigde ik al aan dat ik deze dagen druk bezig zou zijn met bananendozen sparen en inpakken. Daar is dus alles van waar. Het schiet al een beetje op. Alles op de benedenverdieping is zo'n beetje ingepakt. Met de bovenverdieping ben ik gisteren heel voorzichtig begonnen.

Afgelopen vrijdag was ik nog even langs geweest in het nieuwe appartement om wat zaken met de vorige bewoonster te regelen. Ik was het bijna vergeten, maar net toen voordat we weer de deur uitgingen bedacht ik me dat ik een camera bij me had! Met enige trots presenteer ik dus de eerste foto van mijn nieuwe appartement! De lezer met goede ogen ziet door het raam het water van de Rotte. Alleen de bank moet je wegdenken. Die zouden ze dit weekend nog verhuizen.

Over trots gesproken... Het ongeluk met mijn geliefde Mini lijkt zich ten goede te hebben gekeerd. Ik heb hem vandaag weggebracht voor de reparatie. ~snik~ Maar ik heb geen Opel gekregen! Opluchting alom... Deze week rij ik in een Citroen C4. Da's de auto die ik geleased zou hebben als ik niet de Mini had gekozen. En hij is nog rood ook! Dus ik voelde me gelijk alweer een beetje thuis in de nieuwe auto. (ok.. een beetje een grijzemuizen-rood. Maar toch). Ik vond het bijna jammer toen ze me vanmorgen vertelden dat de Mini donderdag waarschijnlijk alweer klaar zou zijn. Deze C4 zou ik prima kunnen gebruiken bij het verhuizen! En holadiee.. Ik was nog geen half uur op mijn werk toen ik werd gebeld met de mededeling dat er nog een onderdeel moest worden besteld bij Mini en dat het dus minstens tot maandag zou duren voordat mijn eigen rode bolide klaar zou zijn. Ik kan de C4 dus gaan gebruiken!

Ik heb de C4 vandaag een klein beetje getest. (geen idee welk model ik heb). Hij trekt aardig weg bij stoplichten, hangt bij bochten op snelheid aardig in de bocht en heeft niet zoveel moeite om met hoge snelheid over drempels te klapperen. Het grootste verschil met mijn eigen auto is dat je in de C4 de weg niet zo goed voelt en dat de motor bijna geen geluid maakt. Gecombineerd met de futuristische cockpit voelt het daarom een beetje als surrogaat aan... Het voelt, bijvoorbeeld wanneer je in een bocht hangt, alsof de electronica van de auto dat lekker gevoel voor je gesimuleerd heeft. Ik kijk dus toch wel reikhalzend uit naar volgende week, als ik weer lekker kan smijten met mijn eigen auto.

Willeke Alberti

Vandaag speelde Dordt en konden we weer bovenaan komen. Het is niet gelukt, maar dat is niet zo erg. Ik was er niet bij! Ik had vrijdag twee kaartjes gewonnen voor Willeke Alberti met haar 50-jarige jubileumshow in het Nieuwe Luxor. In plaats van tussen de voetbalboefjes zat ik vandaag dus tussen de rollators. Ik ga er verder ook geen woorden aan vuil maken. De beelden spreken voor zich..
(hopelijk.. dit is een test)

Oude doos [3]

Ik ben druk aan het inpakken voor de verhuizing. Vandaar dat ik er weer eens een oud verhaal tussendoor gooi. Deze is ongeveer vijf jaar geleden geschreven. Het gaat over de wedstrijden tegen Feyenoord.

Ben niet bang voor de boze wolf..

De wedstrijden tegen Feyenoord zijn om een of andere reden altijd wel bijzonder geweest. Feit is dat in de loop der jaren veel Dordtenaren zijn "overgelopen" naar Rotterdam-Zuid. Bij mij leidt dat er toe dat er bij deze wedstrijden altijd wel een soort kleinduimpje- of Calimero-thematiek meespeelt. Ik wil dan ook absoluut altijd winnen van Feyenoord. Kan me echter niet herinneren of het ooit ook gebeurd is. Feit is dat Feyenoord meerdere malen de hulp van het arbitrale trio nodig heeft gehad om te ontkomen aan een blamage tegen de Dordtenaren!

Enkele momenten staan me nog zeer helder voor de geest. Het doelpunt van Marco Boogers in de modder (87-88). Feyenoords redding door scheidsrechter Luinge in '91, die volkomen onterecht de gelijkmaker van Romano Sion afkeurde. Mijn binnenkomst in de kuip in januari ‘95, ik was te laat en we stonden al met 0-1 voor, ik ging zitten en het was opeens 4-1. De rode kaarten voor John de Wolf en Ulrich van Gobbel eerder in datzelfde seizoen ('94).

Het meest heb ik gelachen om de wedstrijd met de rode kaarten. Ik heb het even opgezocht, het was 28 augustus 1994. Omdat we geen trek hadden om weer tussen de Feyenoorders in ons eigen vak te staan (de supportersverhoudingen in Dordt liggen nogal raar) moesten we die wedstrijd in ons eigen stadion in het uitvak gaan staan! John de Wolf, destijds het symbool van Feyenoord, werd ons doelwit voor die dag.

In de laatste ontmoeting, voor de beker, had hij op schandalige wijze Virgil Breetveld, onze spits, onderuit geschopt, Rood. Vervolgens ontkende hij na de wedstrijd glashard dat hij hem geraakt had en dikte hij het verhaal ook nog eens aan met leugens over een lachende Breetveld. Echte supporters vergeten nooit en vergeven komt al helemaal niet in het supporterswoordenboek voor.

De hele wedstrijd probeerden we hem dus te jennen en op te naaien. Zo kan ik me nog herinneren dat Sjonnie na een inworp voor ons vak door moest voetballen met zo'n mooie groene fluim in zijn lange haren. Onze anti-de Wolf spreekkoren hadden hun effect. De boze Wolf werd onrustiger en ging steeds wilder om zich heen trappen. Onze wedstrijd was geslaagd toen hij Romeo Wouden onderuit haalde en er af moest met zijn tweede gele kaart. Uiteraard begeleidt door de oorverdovende juichkreten vanuit het (Dordtse) uit-vak. Het is fijn als je als supporter waar voor je geld krijgt!

Alhoewel er meer in had gezeten stemde het eindresultaat ook tot tevredenheid. Het werd 1-1.

Na de wedstrijd ben ik nog met een vriendin naar de Businessclub geweest, om te kijken of we nog wat konden doen met De Wolf. Sjonnie was jammer genoeg een beetje te chagrijnig om onze hoon gelaten over zich heen te laten komen. Omdat we bang werden van zijn blauw vuur spuwende ogen zijn we maar snel terug gegaan naar het supportershome. Het feestje is daar nog lang doorgegaan...

24-uurs economie

Zes/zeven jaar geleden moest ik voor mijn werk altijd heen en weer rijden tussen Rotterdam en Amsterdam. Een drama! Ik zat minstens 5 uur per dag in de auto, moest in Amsterdam ook nog eens met de metro (half uur enkele reistijd) en was dan nog zo'n 9 uur bezig met werkgerelateerde zaken. Ik stond voor dag en dauw op en was 's avonds veel te laat weer thuis.

Geen wonder dat ik toen tegen het probleem liep dat er veel te weinig uren in een dag zitten. Ik reken voor: 15 uur voor het werken en reizen. 8 uur om te slapen. En dus 1 uur voor mezelf! Dat ene uur moest ik verdelen over de ochtend en de avond. 's Ochtends opstaan en douchen, 's avonds eten koken, eten en naar bed.. 1 uur voor jezelf is natuurlijk veel te weinig. De enige manier om tijd voor mezelf vrij te maken was door minder te gaan slapen.

Ik bracht mijn slaapritme doordeweeks terug tot vijf uur gemiddeld en in het weekend haalde ik dat (deels) weer in. Echt gezond was dat natuurlijk niet. En echt vrolijker werd ik er ook niet op. Van gemiddeld vijf uur slaap gedurende twee jaar werd deze burger niet happy!

Ik ben toen eens gaan denken over een oplossing en kwam toen op het geniale idee van de 28-urige dag. Het idee was simpel. En helemaal gebaseerd op het principe van de 24-uurs economie. Dit was net de tijd dat supermarkten begonnen met het voorzichtig verlengen van de openingstijden. Iets waar ik een groot voorstander van was (en ben). Ik vind zelfs dat het ten allen tijde mogelijk moet zijn om je boodschappen te doen. Ik ben ook blij dat ik tegenwoordig niet meer op zaterdag al moet bedenken wat ik zondag wil gaan eten.

En daarmee komen we mijn destijds belangrijkste constatering.. De zondag is een loze dag. Die bracht ik toch alleen maar in geheel of half slapende toestand door. Echt iets gezelligs doen zat er niet in! Afschaffen dus! De 24 uur die over waren konden dan mooi verdeeld worden over de resterende 6 dagen. Hiermee hadden we dus een week van 6 dagen met 28 uur per dag!

Deze dagen van 28 uur kunnen heel efficient en volledig naar individuele smaak worden ingedeeld.

Je zou kunnen kiezen voor een werkweek van 4 dagen, dus vier keer tien uur. Met tien uur slaap heb je op een doordeweekse dag nog 8 uur over om te reizen en te leven. Maar omdat er met deze dagindeling efficienter van het wegennet gebruik wordt gemaakt ben je gemiddeld geen vijf uur per dag meer kwijt aan de reis! Een eerder drie uur, maar waarschijnlijk zelfs minder. Dat betekende dus per dag 5 hele uren voor jezelf! En dan is er ook nog een weekend van twee keer 18 aan jezelf te besteden uitgeslapen uren.

Als je kiest voor een werkweek van 5 dagen, vijf keer acht uur is het plaatje misschien wel mooier. Elke dag liefst 7 uur te besteden aan jezelf! Eindelijk tijd voor hobbies! Alleen is er maar één dag weekend. Maar je bent met tien uur slaap per dag toch al uitgerust. Waarom die extra rustdag?

Maar ja. Toen ging het opeens slecht met de economie, werd ik werkloos, kreeg ik hobbies en heb ik uiteindelijk weer werk gevonden op een reisafstand waarmee ik mijn hobbies gewoon binnen de 24-urige dag kan blijven uitvoeren. Ik moet alleen een klein beetje opletten dat ik tijd neem om te eten en op tijd naar bed ga.. De 28-urige dag is een beetje in de vergetelheid geraakt. Ik moest er toevallig weer eens aan denken nu ik het laatste boek van mijn alltime favoriete schrijver aan het lezen ben (Jpod, Douglas Coupland) waar de hoofpersoon (een software ontwikkelaar) af en toe onder zijn bureau gaat slapen. Mijn andere stokpaardje uit die tijd!

Zwak, ziek en verhuizingen!

Vandaag stond voor de eerste keer de verhuiswagen voor de deur in de Beeningerstraat. Tatiana haar spullen overgebracht naar Amsterdam! Ze is geloof ik de hele dag nog bezig geweest met inpakken.. Vanvond heeft ze de rit met de grote spullen gemaakt.

Ik heb maar heel even kunnen helpen. Met alle druk op het werk (lees: hier op Monsterboard) was het weer rennen om op tijd te komen voor de salsalessen. Ik heb dus net even kunnen helpen om de wasmachine naar beneden te dragen.

Toen ik vanavond thuis kwam (holadiee een oproep voor mijn werk: er kwamen geen MADjes binnen, dus de les moest afgebroken worden) was het huis dus leeg. Raar gezicht hoor, zo zonder stoelen en banken. Ook erg onhandig om nergens te kunnen zitten.. Dat wordt dus een prioriteitje stellen!

Volgende week zaterdag heb ik mijn eigen verhuizing gepland. Morgen ga ik tijdens een (welverdiende) lange lunchpauze het contract tekenen voor het appartement. Tot die tijd zal ik elke avond/nacht spullen inpakken, zodat alles klaar staat om in een ochtendje overgebracht te worden. Echt zware dingen heb ik niet. Mijn bureaublad, mijn bedspiralen en mijn matrassen zijn het zwaarst. Mijn wasmachine heb ik vers gekocht en kan ik dus gewoon laten bezorgen op het nieuwe adres. Alleen mijn bureaublad en mijn bedspiralen zijn loodzwaar.

Hoe zit het dan met dat zwak en ziek? De afgelopen dagen heb ik last gekregen van een zware verkoudheid. Ik ben continu aan het snotteren, heb een rare stem, ben snel moe en krijgt het koud en warm tegelijk. Het zal wel verminderde weerstand door slaaptekort, slecht eten en veel heen en weer rennen zijn. Ik heb vanmiddag al een berg vitamine C tabletten gekocht. En dit weekend maar eens gebruiken om iets te onthaasten. Morgen begint in ieder geval al goed wat dat betreft. Omdat Dordt vanavond speelde voor de beker (net verloren lees ik net op teletekst) is er morgen geen wedstrijd, maar pas op zondag! Da's dus een rustig avondje. Eens kijken of we dat goed kunnen invullen! Lekker op de bank hangen en televisie kijken zal het in ieder geval niet worden ;-)

(pff. nu ik het nalees.. vandaag ben ik wel erg informatief. Morgen gewoon weer een verhandeling over de 28-urige dag.)

Hablamos Español

Hoy la primara corso de español. Me llamo Sacha. ese, a, ce, hache, a.

Gelukkig wordt er bij de eerste paar lessen nog Nederlands gesproken. Het gaat allemaal wel muy rapido. Zeker nu ik een lichte verkoudheid voel opkomen en dus een beetje suffig ben. Hopelijk zet dat niet door. Da's eventjes iets wat ik nu niet kan gebruiken.

De les was gelukkig wel gezellig. Maar met Daphne, Marlou en Ivo erbij was dat wel te verwachten. Vandaag waren we met een groepje van 10 mensen. Heb niet echt hoogte van de anderen kunnen krijgen, ik kwam zelf pas klokslag kwart voor zeven binnenrennen en om kwart over acht was iedereen ineens Zoef de Haas verdwenen. Alleen ons eigen groepje was nog over om even iets te gaan drinken en de ervaring te delen. Bovendien is Marlou vandaag jarig, dus we hadden ook nog iets te vieren. Echt spaans hablaren zit er alleen nog eventjes niet in. Maar wie weet hoe snel het dadelijk wel niet kan gaan! We hebben in ieder geval genoeg huiswerk meegekregen,

Ik werd door de dames gelijk al beschuldigd dat ik het lievelingetje van de juffrouw heb uitgehangen.. Nou ja zeg!
<Ik ga mijn huiswerk maken.>

♪ Bomen zullen nooit bomen♪

<Allemaal!>
♪ Bomen zullen nooit bomen ♪
♪ Geen tak die ooit had getakt♪
♪ Het hout houdt altijd volkomen ♪
♪ Dat is de stilte intakt ♪
♪ Het mag dan af en toe kraken ♪
♪ Maar een blad neemt geen blad voor de mond ♪
♪ Zij spreken hun eigen spraak ♪
♪ En staan sprakeloos in de grond! ♪

tatatata tatatatata tatatatata tadadadada
tatatata tatatatata tatatata tata.

dadadadadadada
dadada
dadaddadadadada
dadada
dadadadadadadadadada
dadadadadaaaaaaaada

dadadadadadada
dadada
dadadadadadada
dadada
dadadadada dadadadada dadadadadaaaaaaaaaaa dam

<Nu ECHT met zijn allen!>
♪ Bomen zullen nooit bomen ♪
♪ Geen tak die ooit had getakt♪
♪ Het hout houdt altijd volkomen ♪
♪ Dat is de stilte intakt ♪
♪ Het mag dan af en toe kraken ♪
♪ Maar een blad neemt geen blad voor de mond ♪
♪ Zij spreken hun eigen spraak ♪
♪ En staan sprakeloos in de grond!!! pam!♪

Hè dat lucht op! Lekker dat samenzingen...

Oude doos [2]

Ik ben dodelijk vermoeid.. Dus vandaag doe ik alleen maar even wat knip- en plakwerk. Dit keer maar over een uitje naar onze Belgische vrienden van Racing Mechelen. Een club uit de Belgische derde klasse (om te vergelijken, da's nog lager dan Fc Dordrecht speelt). Racing heeft ondanks de lage klassering een zeer beruchte en behoorlijk grote aanhang. Verwar Racing vooral niet met KV Mechelen! Da's de grote concurrent en aartsvijand. Derby's tussen deze twee ploegen ontaarden ondanks (of dankzij) massale politieinzet steevast in veldslagen. Een paar daarvan heb ik van redelijk dichtbij, maar op veilige afstand, mogen meemaken. Maar daar zal ik ooit wel iets meer over vertellen. Ik weet niet meer precies wanneer dit uitje was. Ik gok in 1998.

Hoogstraten uit

Het plaatsje Hoogstraten ligt vlak over de Belgisch - Nederlandse grens. Er loopt een provinciale weg dwars door heen. De zijstraten van deze weg vormen het dorp.

Racing Mechelen speelde die zondag de laatste wedstrijd van de competitie uit bij Hoogstraten, het was mooi weer. Vier man gingen met de auto, eentje ging op de fiets(!). We gingen vrij vroeg uit Dordt weg omdat we niet precies wisten waar het stadion was. Als we moesten zoeken hadden we tenminste nog wat tijd. De reis verliep voorspoedig. Al snel zagen we het plaatsbordje Hoogstraten. Een paar minuten later reden we Hoogstraten alweer aan de andere kant uit. Omkeren en beter kijken dus! Op de terugweg zagen we het politiebureautje. We moesten nog lachen omdat er een groot bord GESLOTEN op de deur stond. Wie de reputatie van de Racing aanhang kent weet immers dat de politie het zich niet kan veroorloven om gesloten te zijn als Racing langs komt.

Toen we het zijstraatje vonden waar het stadion lag en deze vervolgens in reden zagen we dat Hoogstraten zich toch wel degelijk had voorbereid op deze laatste wedstrijd van een competitie die vergelijkbaar is met onze amateur-hoofdklasse. Er stonden 14 ME busjes opgesteld voor de ingang. En de politie was in vol gevechtstenue aan het patrouilleren op en rond het stadionnetje.

Wij weer lachen, auto geparkeerd, wat foto's genomen en op zoek naar iets te eten. Het was nog vroeg. We zijn teruggelopen naar de hoofdstraat omdat we daar een frietkot hadden gespot. Omdat we moesten wachten op de bestelling en de ruimte binnen toch ietwat krap was besloten we buiten te wachten op de hamburgers. Na een minuutje wachten gebeurde het...

Er reed langzaam een politiebusje voorbij. De inzittenden waren ons uitgebreid aan het spotten. Toen die bus bijna uit het zicht was draaide die opeens om. De bus kwam met hoge snelheid teruggereden en stopte precies voor onze neus! Met veel geschreeuw en gezwaai sprongen er vervolgens een aantal politiemannen uit de bus. Geweldig! Net aangekomen, mijn hamburger was inmiddels ook al klaar en nu al was er actie! Alleen toen ik, benieuwd als ik ben, nog eens goed naar onze omgeving keek zag ik dus niets. Pas toen realiseerde ik me dat al dat gezwaai en geschreeuw voor ons was.

Of we onmiddellijk en subiet ons wilden melden bij de heren van de politie. Toen we ons beteuterd meldden werden we onderworpen aan een kruisverhoor. Wie we waren en wat we kwamen doen. Onze mededeling dat we voetbal kwamen kijken viel kennelijk verkeerd, want we werden gelijk uitgebreid grondig (en ik meen echt grondig) gevisiteerd. Zo moest ik bijvoorbeeld uitleggen waarom ik een muts bij me had en werd er vervolgens gecontroleerd of het geen bivakmuts was. Ook mijn sigaretten werden een voor een bekeken. Natuurlijk werden onze identiteitspapieren gevorderd om één of andere check met het achterland te doen.

Martijn, onze chauffeur van de dag, moest mee met een ander politiebusje om de auto te laten controleren. Toen hij weer terugkwam vertelde hij dat ze zo'n beetje de hele auto hadden losgeschroefd op zoek naar iets dat als wapen gebruikt zou kunnen worden. Uiteraard hadden wij niets van die aard bij ons. Enigszins teleurgesteld vroeg een agent nog kwaad of er nog meer mensen uit Dordt zouden komen. Toen we vervolgens ja zeiden glinsterden zijn ogen en begonnen zijn handen waarschijnlijk al te jeuken. Maar toen we vervolgens doodleuk vertelden dat deze persoon met de fiets komt dacht ie dat we hem in het ootje aan het nemen waren.

Nu moet je dat bij Belgische politiemensen natuurlijk nooit doen, en dat wisten wij ook wel. Maar moesten we de waarheid daarom maar verzwijgen? We liepen nu het risico dat deze man ons nog meer lastig ging vallen. Hij begon in ieder geval alvast rood aan te lopen. Een ervaren supporter herkent dit als een van de eerste symptomen van het begrip "gefrustreerde politieagent." En daar kan je maar beter bij uit de buurt blijven!Gelukkig voor ons kwam onze fietsende supporter precies op dat moment aangereden. Onze agent realiseerde zich zijn blamage en droop af. Wij waren gered ! We waren weer vrij om te gaan en te staan waar we wilden. Althans dat dachten we...

Omdat we nog steeds tijd over hadden gingen we op zoek naar een cafe. Wat bleek. We hadden een schaduw. Overal waar we naar toe liepen reed er een politiebusje, met daarop een camera gemonteerd, achter ons aan. Zelfs toen we na een tijdje weer uit het cafe kwamen stond dit camerabusje ons nog op te wachten. Onder begeleiding van deze "schaduw" zijn we maar naar het stadion gelopen waar we uiteraard wederom uitgebreid zijn gevisiteerd door de heren van de rijkswacht en bovendien nog werden gefotografeerd (voor het grote hooliganboek?)

Racing verloor in een dramatisch slechte wedstrijd. Toch heb ik zelden zoveel plezier gehad van een middagje voetbal als op die dag!!

Vakbondslid!

Het wonder is gebeurd. Ik ben vakbondslid geworden! Directe aanleiding is dat ik vandaag moest gaan stemmen op de kandidatenlijst van de Volkspartij voor Vrijheid en Democratie en daar toch verrekte weinig mensen van mijn eigen leeftijd tegen kwam. Indirect komt het doordat ik vorige week in de auto een interview hoorde met een dame van "Alternatief voor Vakbond." Een club waar ik eerder al vaag iets van had gehoord.

Toen ik vorige week vrijdag uit Veendam terug naar huis racete kwam ik ter hoogte van Reeuwijk in de file. Het had dus even geen zin meer om de autoruiten te laten trillen van de keiharde Funk, waarmee automatisch en onbewust het gaspedaal op de bodemplaat wordt gelegd. Op de Radio was toen juist Casa Luna begonnen, een interview met Mei Li Vos, de oprichtster van de club. Ik kon maar deels naar het interview luiteren, voordat het programma afgelopen was kon ik mijn auto voor de deur parkeren en ging de radio uit. Maar in de drie kwartier die ik mee had gekregen was duidelijk geworden dat veel van mijn eigen zorg en frustratie met de huidige inrichting van dit land kennelijk door meerdere mensen van mijn generatie wordt gedeeld.

Mijn collega's zullen ongetwijfeld wel herkennen dat ik met enige regelmaat gefrustreerd roep: "De Babyboomers zijn de bron van alle kwaad!" Zeker wanneer we aan het bediscussieren zijn hoe het toch moet met de huizenmarkt en de hypotheekrenteaftrek, de kinderopvang, de vergrijzing en de AOW, het dalende niveau van de opleidingen, de stijgende kosten van de zorg, individualisering en solidariteit, protectionisme en globalisering of enig ander politiek getint thema, kan ik me ontzettend opwinden over de graaiers van de babyboomgeneratie.. Nadat deze generatie zich in de jaren 60 bewust is geworden van de kracht van het aantal hebben ze er decennia lang voor gezorgd dat dit land telkenmale op hun situatie werd ingericht. Nu is dat op zich niet erg. Ware het niet dat ze telkenmale doorschoten in hun onderlinge solidariteitsgevoel en daarmee steeds weer overgingen op nivelleringswoede en regelzucht. Hierdoor kon de burger lui achterover hangen en elke individuele verantwoordelijkheid af schuiven op wederom een nieuw opgerichte overheidsinstantie. Lekker eten uit de staatskas. De shit en stroperigheid die dit meebrengt kon wel opgeruimd worden door de generatie die volgt. Deze generatie moeten dankbaar zijn want (en nu komt HET argument): "We hebben immers dit land voor jullie opgebouwd na de oorlog!"

Nou.. Ik zeg dank je de koekoek! Ten eerste heeft de babyboomgeneratie helemaal het land niet opgebouwd. Dat hebben hun ouders (onze opa's en oma's) gedaan! Intergenerationele solidariteit is prima. Maar solidariteit werkt toch echt wel twee kanten op! Weg met de renteaftrek! Dan kunnen wij ook eens een huis kopen. Weg met de regelzucht! Dan kunnnen we het zelf een stuk efficienter regelen. Weg met de importheffingen! Dan hebben wij ook eens geld over. Investeer eens echt in de kenniseconomie! Zodat onze banen tenminste ook eens worden gewaardeerd.

Nu is dit natuurlijk niet mijn enige reden om lid te worden. Ik maak me oprecht zorgen over een aantal doorgeschoten zaken en vind dat geen enkele maatschappelijke organisatie een adequate oplossingsrichting biedt. De traditionele vakbonden niet, de landelijke partijen niet (ook de mijne niet). Het is al tekenend dat in het verkiezingsprogramma van de belangrijkste politieke partijen het woord "hypotheekrenteaftrek" tot verboden woord is verklaard. Hopelijk wordt de boel wakker geschud!

Boodschappenlijst

Koelkast (amerikaans)
Wasmachine
Strijkijzer
Strijkplank
Eettafel
Stoelen
WC Borstel
keramisch fornuis/Oven
Bank
Televisietafel
Waterkoker
Bestek
Glazen?
DVDspeler/-Recorder
Digitale camera
Espressoapparaat (oid)

Oude doos [1]

Ik wilde eigenlijk een tirade gaan houden over de Babyboomers. Maar ik ben nu te moe voor tirades. In plaats daarvan maar een verhaal uit de oude doos. Dit stuk heb ik vijf a zes jaar geleden geschreven en drie jaar geleden heb ik het nog eens herschreven om ergens op het internet te publiceren. Het vertelt het verhaal van de dag dat ik echt supporter werd van DS-79, de voorloper van FC Dordrecht.

"DS ontluistert Ajax"

In het supportershome van FC Dordrecht hangt een ingelijste krantenpagina. Met enige regelmaat zie ik nog dat vaders trots hun zoons het artikel laten lezen. De kop van de pagina luidt: “DS ontluistert Ajax”. Het artikel onder de kop gaat over de dag die veel Dordtenaren zullen herinneren als “de dag van de mooiste overwinning ooit.” Het was 17 november 1981 DS-Ajax voor de beker.

Het grote Ajax met Cruyff, Lerby, Schrijvers, La Ling en de jongeren Rijkaard, Vanenburg en Olsen werd op heroïsche wijze verslagen door de nummer laatst van de eerste divisie. Op het middenveld van DS speelden de uitblinkende jonkies Gorter en Lems. Doelpuntenmaker was Hakim Braham.

Cyrille (mijn broer) en ik hadden dat seizoen alweer voor het tweede jaar een seizoenskaart. Hij was 8, ik was 10. We zaten op de oude houten hoofdtribune. Iedere thuiswedstrijd gingen we met onze vader naar de Krommedijk. Ons ritueel was om thuis de petjes en de sjaaltjes (van die zijdeachtige glanssjaaltjes) aan te doen en vervolgens met de auto naar het stadion te gaan. Daar bracht onze vader ons naar de hoofdtribune waarna hij zelf naar de overkant ging, waar hij als clubarts de wedstrijd vanaf de eretribune of vanuit de dug-out ging volgen. Na de wedstrijd liepen we altijd naar de eretribune om bij de uitgang van de kleedkamers te wachten tot de spelers voldoende opgelapt waren en we naar huis konden. Omdat we vaak vroeg in het stadion waren en vaak laat weer naar huis gingen waren we al hele ervaren toeschouwers geworden. Zelfs op onze leeftijd hadden we al veel meegemaakt op de Krommedijk.

Deze wedstrijd was echter bijzonder. Allereerst hadden we natuurlijk gewone kaartjes. Dit was de beker! Maar dit was voor ons niet zomaar een bekerwedstrijdje. Voor het eerst in onze toch nog korte voetbalgeschiedenis speelden de twee clubs waar we voor waren tegen elkaar! Op ons schoolplein was je altijd voor twee clubs. De ene was natuurlijk DS-79, de andere een club uit de eredivisie (eigenlijk, Feyenoord of Ajax andere keuzes werden op ons schoolplein niet gemaakt). Wij hadden voor Ajax gekozen. Ons normale wedstrijdritueel werd die dag dan ook verstoord door Cyrille. Hij moest een Ajax-petje en wilde een Ajax-shawl om. Hij had voor Ajax gekozen! Alhoewel ik er inmiddels wel van bewust was dat DS veel verloor en dat vandaag ook wel weer zou gebeuren, had ik er toch voor gekozen om voor de Dordtse club te zijn.

Onderweg naar de Krommedijk hadden we een gezonde wedstrijdrivaliteit (Ajax boe boe boe). Daar aangekomen moeten de mensen raar hebben opgekeken toen ze die twee kleine mannetjes aan zagen komen wandelen. De grotere in het geel-blauw, de kleine in het rood-wit. Zoals altijd zochten we onze plaatsjes op de oude houten hoofdtribune op. De wedstrijd kon beginnen!

Het wedstrijdverloop is inmiddels historisch. Ajax werd met fris en aanvallend voetbal van de mat gespeeld. Johan Cruyff werd gepoort door Cor Lems. De, dat seizoen, dramatische keeper Rini Sprangers verrichtte redding op redding, de één nog wonderbaarlijker dan de ander! Hakim Braham scoorde in de 67ste minuut de winnende treffer. Gaande de wedstrijd werd Cyrille steeds stiller, ik steeds vrolijker. Na het eindsignaal heb ik zijn sjaaltje afgetrokken en hem mijn sjaal te geven. Hij ook blij! (Kinderen veranderen zooo gemakkelijk).

Achteraf bezien is de keuze die ik toen heb gemaakt heel belangrijk geweest voor mijn verdere "carrière" als supporter. De keuze bleek de juiste, het hart was geraakt door de overgave die er in het spel van de Dordtenaren zat. De overwinning van DS kwam precies op het juiste moment! De rest van mijn leven zou (en zal) ik als supporter met DS-79 verbonden blijven.

Cyrille is al heel lang geleden afgehaakt met het actief volgen van voetbal. Maar ja, hij was toen eigenlijk voor Ajax, en die verloren precies op het verkeerde moment!

Verhuizen!

Vandaag is officieel de pechweek (die twee weken heeft geduurd) afgelopen, lijkt wel. Niet eens omdat Dordt zojuist een 2-1 overwinning in blessuretijd heeft behaald of omdat ik vanmorgen eindelijk Microsoft heb verslagen met enkele geniale invallen.

Nee, ik heb te horen gekregen dat ik waarschijnlijk al op de 30ste mijn nieuwe huis in kan. En dat is mooi, want dan kan ik mijn vorige week gekochte wasmachine gewoon daar laten bezorgen. Heb uit puur enthousiasme de verhuiskaarten al besteld.

Ben gelijk de verhuizing van Planet gaan regelen. Want zonder internet kan de moderne Sacha niet leven. En de kans is aanwezig dat de verbinding die maandag al over is!!!

Enige puntje is dat ik mogelijk twee weken zonder keuken ga zitten. Het heeft de verhuurder namelijk betaamd om er een nieuwe keuken in te laten zetten. (och arme ik...)

Verdere info. Het betreft een éénslaapkamerappartement in het centrum van Rotterdam, aan de Rotte. Het appartement is op de begande grond. Ik heb een omheinde buitenruimte, maar daar kan ik niets op laten staan. Afijn. Kijk maar naar het plaatje... Het appartement is perfect onderhouden. Er is nul schilderwerk, nul vloerwerk en nul timmerwerk nodig. Er is nog een berghok en voor de auto moet ik nog zien wat ermee moet gebeuren.

De komende dagen ben ik dus bananendozen aan het sparen en aan het inpakken. 6, 7 en 8 oktober zit ik op een salsacongres in Amsterdam. Maar heel snel daarna zal ik de housewarming gaan geven!
Dus hou deze pagina in de gaten!

Brabant is geen Nederland!

Eindhoven - Dordrecht'90,
nacompetitie 1991 in PSV-Stadion

Nu de kater van de gemiste periodetitel verwerkt is en ik weer naar het wedstrijdprogramma van FC Dordrecht durf te kijken zie ik opeens dat we deze maand alleen nog maar tegen Brabantse clubs spelen... Drie keer voor de competitie en één keer voor de beker. Ik zal dus voorzichtig met mijn stem moeten gaan doen de komende weken. Ik weet niet wat het is, maar bij wedstrijden tegen Brabantse clubs laat ik me op één of andere manier altijd gaan..

Bij uitwedstrijden krijg ik al dat onbestemde gevoel wanneer we de Moerdijk naderen. En zelfs in het dagelijks leven probeer ik (onbewust) zo hard mogelijk door Brabant te racen om er tenminste zo snel mogelijk weer uit te zijn.

Misschien dat het komt omdat er zo ontzettend veel betaald voetbalclubs in Brabant zijn (negen!). Misschien komt het door dat gedweep met dat carnaval ieder jaar. Misschien komt dat door al die ouderwetse plattelandsgezelligheid. Misschien kan ik gewooon dat Brabants accent niet aan. Maar ik denk het niet. Het komt gewoon omdat we zulke geweldige liedjes hebben over Brabant. Uiteraard laten we de Brabanders altijd vocaal weten dat we niet vinden dat ze een onderdeel van ons koninkrijk zouden mogen zijn. (Brabant is geen Nederland), verkrachten we het lied waarin wordt bezongen dat het leven zo goed is in het land waar hun wieg heeft gestaan, maar de absolute kraker is heel kort en pakkend. Op guantanamera: "Alle Brabanders stinken".

Het nadeel van deze liedjes is dat ze een duidelijk begin en einde hebben. Dus dat gaat lalalala en dan als het liedje af is... stilte. Tot iemand weer iets anders inzet. Da's altijd wel mooi om even de sfeer erin te brengen en de toon van de wedstrijd te zetten. Maar serieus imponeren doe je er niet mee. Zeker als de leidende zangers last krijgen van een schorre stem. En zo de humor uit de ingezette songs verdwijnt. Zelf heb ik vaak na het eerste kwartier van de tweede helft niet genoeg stem meer over om weer eens een nieuwe originele song in te zetten.

Maar gelukkig hebben we er nu wat op bedacht. Ik heb een variant van "alle Brabanders stinken" gecomponeerd die gerust een kwartier lang aangehouden kan worden! Zonder dat het saai wordt! Een mooie variant zonder begin en einde. Er zit een ritme en metrum in dat niet verstoord wordt met tempowisselingen. Hij kan mooi gedragen gezongen worden, maar er kan ook hard gegild worden. En als klapper kan er ook nog eens nuttig op geklapt worden, waarmee de zangduur aanzienlijk verlengd wordt!

Zeker nu ik heb gehoord dat op Talpa het geluid van de tribunes goed overkomt gaan we er de komende wedstrijden eens voor zorgen dat heel Nederland te horen krijgt hoe men in Dordt, de stad waar de beschaving begint, denkt over Brabant.

Zijn er ook goede Brabanders? Hoor ik al vragen. Tuurlijk zijn die er. Onze vaste buschauffeur Toon is Brabander. Maar daar worden we niet graag aan herinnerd.

Begon ik net weer vrolijk te worden...

deukje
Originally uploaded by Sacha071.

... rij ik van het parkeerdek op mijn werk tegen de punt van een kniehoog stalen hekwerk aan. Het hek is nog heel.

Mijn auto niet, die heeft nu aan de bijrijderskant een deuk met matchende kras van ongeveer 50 cm. Over de schade aan mijn imago wil ik het bijna niet eens hebben! Die is onherstelbaar.

Natuurlijk gelijk de leasemaatschappij gebeld om het te melden en ervoor te zorgen dat ik hem ergens naar een schadeboer kan brengen. Maar dat schijnt allemaal niet zo makkelijk te zijn tegenwoordig.

Ellendig punt nummer 1: Ik moet de auto naar een door de maatschappij aangewezen schadehersteller brengen. Ik mag dus niet naar de herstellers van de Minidealer, ondanks het feit dat ik daar zeker ben van behoud van garantie en, erger, ondanks het feit dat ik op vijf minuten loopafstand van de dealer en de daarbij aangesloten schadeboer werk. Nee. Da's te handig.

Ellendig punt nummer 2: De auto kan pas over anderhalve week terecht bij de schadeboer! Dat betekent dat ik nog 10 dagen rond moet rijden met een op 100 km afstand herkenbare deuk, die zegt dat deze auto wordt bestuurd door een prutsert! Da's nog tot daar aan toe. De deuk zit namenlijk ook nog eens recht onder mijn naamsticker. Dus zelfs als ik geparkeerd sta kan de hele wereld zien dat ene Sacha Ferrier niet kan rijden!!!

Ellendig punt nummer 3: Herstel zal minstens drie dagen duren.. Argh!! Dat betekent een gelijkwaardige vervangende auto. Toen ik dat hoorde en hard uitriep "dus dat wordt een Mini!" werd me vriendlijk, doch resoluut te verstaan gegeven dat ze dat niet zo bedoelde. Het wordt er dus één uit dezelfde prijsklasse. God verhoede me. Ik moet een paar dagen in een Focus of een Astra gaan zitten. Zeg maar dag tegen het lekkere bochtenwerk. Doei tegen het snelle optrekken en (da's dan weer goed) even een paar dagen geen piepende banden meer.. Ik hoop trouwens niet dat het een Opel wordt. Ik krijg al RSI als ik eraan denk!

Ellendig punt nummer 4: Ik moet keuzes gaan maken... Wie een beetje mijn rijstijl kent weet dat ik er niet tegen kan als ik ingehaald wordt. Vandaar dat ik op iedere snelweg strak op de linkerbaan geplakt sta en vaak ook wel iets harder dan de maximum toegestane snelheid rij. Gevolg van deze fobie is dat ik altijd cool, relaxed en met enig dedain naar de auto's rechts van me kijk. Dat gaat nu natuurlijk niet meer! Ik weet gewoon dat de autobestuurders rechts van mij de deuk zullen zien en zullen denken dat er een prutser in die anders toch wel coole auto rijdt! Nu kan ik voorkomen dat ze de deuk zien door strak op de rechterbaan te gaan zitten. Dat betekent een slakkengangetje van maximaal 100 in het uur en auto's die me aan de linkerkant op normale snelheid voorbij zullen flitsen. Hiermee kan ik nog enigszins het imago van cool en relaxed hoog houden. Maar dan moet ik wel iets gaan bedenken op dat ingehaald worden. Misschien maar oogkleppen aanschaffen voor de komende weken!

Pfff! ik heb het er maar zwaar mee. En dan te bedenken dat ik zoveel leuks heb om naar uit te kijken. Binnenkort een nieuwe huurwoning, voor het eerst van mijn leven op mezelf wonen en ik hoef niet eens zwaar te gaan verven, klussen en andere ellende te gaan doen. Verder de afronding van de koop van mijn huis in De Hofdame. Werk gaat ook weer zonder al teveel frustratie. En Dordt zijn we alweer vergeten...

Argh! Microsoft!

Het is niet mijn gewoonte om af te geven op Microsoft. Ik ben niet voor niets Microsoft Certified Solution Developer. Maar sjongejonge, ze hebben het me wel moeilijk gemaakt de afgelopen zeven dagen. Pfff!

Vandaag om kwart over vijf 's middags (einde werktijd) kwam er met het intikken van vier woorden eindelijk een einde aan een hele week ellende.

Wat was het geval? Ik probeerde een rapport te maken dat allemaal informatie uit een database presenteert. Simpel! Ware het niet dat er nogal ingewikkeld aan die data "gerekend" moet worden voordat die klaar is om gepresenteerd te worden. Uiteraard kan dat allemaal gebeuren vanuit de geintegreerde Microsoft ontwikkelomgeving. De stappen zijn: zoek de data in de database, maak de berekeningen (datamanipulatie), koppel de berekeningen aan het rapport hang het rapport aan een webpagina en hallelujah! Met een druk op een knop van de webpagina wordt er een keurig pdf-documentje aangemaakt. De gebruiker kan dan printen, opslaan etc. De afzonderlijke stappen werkten perfect. Data gevonden, data gemanipuleerd, rapport gecreeerd, in webpagina gehangen. Uurtje werk en klaar! Zo simpel gaat dat met Microsoft.

Tot ik het geheel eens ging uitproberen. Onverklaarbare fout: Een rapportveld werd niet gevonden. Hmm! Opnieuw proberen, data net ietsje anders (niet volgens functionele specificatie) gemanipuleeerd. Het werkt! Drie keer achter oor gekrabd. Originele oplossing teruggezet.. Fout! Niet wanhopen... Ik ben goed, ik ben fantastisch.. Alle individuele stappen controleren. Stap 1, goed.. Stap 2, goed... Stap 3, goed... Stap 4, goed... Geheel, rapportveld niet gevonden! Argh! Blijven ademen. Wie is de man? Ik! Opnieuw, er is vast iets over het hoofd gezien. Als ik nou eens wat manipultaies in een andere volgorde zet doet ie het vast wel. Stap 1, goed.. Stap 2, goed... Stap 3, goed... Stap 4, goed... Yes! Nu het geheel, rapportveld niet gevonden! Tijd om te stoppen. een nachtje rust doet vaak wonderen!

Zo ging dat dus vier dagen door. Alles geprobeerd. Woede! Schelden op de computer. Dreigen om de computer het raam uit te gooien (om het dreigement kracht bij te zetten alvast de vesnterbank van het te openen raam opgeruimd). Wanhoop! Zachtjes jammeren, stil snikken, daramatisch janken. Bemoediging! motiverende speech, stimulerende muziek... Nee het rapportveld bleef onvindbaar. Ten einde raad ben ik maar gaan pleiten voor een nieuwe versie van onze rapportomgeving.

En eindelijk vandaag.. Na zeven dagen diepe miserie kwam vriend Google met een ideetje. Als ik eens vier woordjes opschreef voordat ik het rapport aan de datamanipulatie zou laten beginnen... Eindelijk kon het overwinningsdansje gemaakt worden! (en wat een mooi dansje was dat.)

Op zoek naar een huisje!

kijkdag200609090034
Originally uploaded by Sacha071.

Voorlopig heb ik dit uitzicht nog niet. Pas volgend jaar net voor of net na de bouwvak verwacht ik dat mijn appartement op de zesde etage van De Hofdame bewoonbaar wordt verklaard. En dan moet ik nog mijn grote vloerwensen gaan realiseren en bedenken hoe dat werkt met behangklare muren. Voordat ik definitief kan gaan genieten van het carrilion van de Laurenskerk.

Tot die tijd zal ik toch ergens anders moeten wonen. Mijn huidige plek is duur en de woonambtenaren doen heel ambtenaarderig. Bovendien is deze plek wel makkelijk voor mijn werk, maar het is toch een godvergeten uithoek voor wat betreft de rest van het leven!

... Nu ben ik toevallig vandaag ergens wezen kijken! Het is een heel goed onderhouden tweekamerwoning die per 1 oktober vrij komt. In het centrum van Rotterdam. En ook nog eens goed betaalbaar. Nadelen zijn er natuurlijk ook. Het is op de begane grond, dus om net als nu de hele dag mijn balkondeur open te laten zal ik af moeten leren. En op deze korte termijn zal ik toch overlap in huur gaan krijgen. Maar ja... Morgen bel ik de verhuurder. Hopelijk weet ik daarna snel meer te vertellen. Misschien heel snel al een Housewarming! Met veel eten en veel dansen.

Drukke week op komst! Alhoewel...

Deze week gaan we weer beginnen met het nieuwe salsa lesseizoen! Uiteraard weer bij salsability. Dat betekent proeflessen op maandag, dinsdag en donderdag en dus bezig zijn van zeven uur tot op zijn vroegst half elf.

Daarnaast heb ik weer eens dienst op mijn werk. Dus we hopen maar dat het rustig blijft met de storingen. Daarnaast zal het sowieso wel druk worden in het werkende leven. Veel jongens zijn nu op vakantie of op cursus, dus er moet naast het echte werk veel overgenomen worden.

Uiteraard moet er deze week nog veel geregeld worden met de koop van mijn huis en ben ik ook op zoek naar een nieuwe woning (voor een half jaartje).

Gelukkig heb ik woensdag nog een avondje rust. Met Spaans lessen begin ik pas over een week.

Als je in de buurt bent kom dan gerust even langs in de White Elephant. Dan drinken we een biertje.

We zijn er weer ingetrapt...

Veendam onheilslucht
Originally uploaded by Sacha071.

Afgelopen vrijdag was weer zo'n typische dag in het leven van de supporter. FC Dordrecht kon voor het eerst in zeven jaar weer eens iets winnen. Een overwinning was genoeg, maar met een gelijkspel zouden we er waarschijnlijk ook wel zijn. Enige issue was dat dat feest dan helemaal in Veendam zou plaatsvinden. Veendam op vrijdag is minstens drie uur rijden en als je pech hebt met files kan je er zomaar vijf uur over doen. Daarnaast winnen we nooit in Veendam. De laatste keer is alweer dertien jaar geleden, het seizoen dat we de laatste keer kampioen zijn geweest.

Ondanks mijn goede voornemen om me dit seizoen niet meer druk te maken en niet meer in de emotionele rollercoaster van hoop en terleurstelling te stappen heb ik een hele week slecht geslapen en nog slechter gegeten. De issues van de lange reistijd en het nooit winnen hadden als waaarschuwing moeten gelden, maar op een of andere manier werkte dat niet. Het leek wel of de vermoeidheid alle negative gedachten uit had geband. Op vrijdag wist ik het zeker. We gingen in Veendam met 300 man de periodetitel ophalen en een feestje bouwen. Dus maar de champagne in de auto ingeladen en erger. Al de dingen die ik tegenwoordig zorgvuldig niet meer doe omdat ze ongeluk brengen deed ik nu wel! shawltje om, minidressje in de auto, clublied op de radio, "periodekampioen"-shwal in broekzak, Dolly opgeblazen...

Om vier uur was ik in Veendam. Mooi releaxed, ruim op tijd, terrasje zitten, rustig eten, spanning afblazen. Om half zeven naar het stadion om ervoor te zorgen dat we voor de grote drukte waren. Ik ken het uitvak. 300 man past niet en ik wou wel een goede plek hebben. Uiteindelijk bleek de wedstrijd een geweldige reunie van oude supporters te zijn. Veel bekenden van 10, 15 jaar geleden die om wat voor reden dan ook niet meer zo vaak komen op de club. Niemand wilde dit feest missen!

Toen de wedstrijd om 8 uur begon zag ik dat de spanning niet alleen op ons supporters was ingeslagen, bijna niemand die ik sprak had normaal geslapen en gegeten, maar dat ook de spelers pap in de benen hadden gekregen. De zoveelste nederlaag aan de Lange Leegte was het gevolg. Omdat Den Bosch het wel kon afmaken in Leeuwarden kregen zij de titel. Wij bleven zitten met de enorme teleurstelling, de zoveelste. We waren er weer ingetrapt.