Het Dordts minuutje mag inmiddels een bekend gegeven zijn. Minder bekend is dat wanneer het minuutje afgelopen is, met angst en beven de blessuretijd wordt bezongen. Geen idee of iedereen dezelfde angst heeft, maar bij mij heeft het alles te maken met de wedstijd tegen FC Den Haag op 28 augustus 1991. Luijten was de scheidsrechter. Ik vergeet het nooit meer..."O Jee, de blessuretijd!"
We speelden thuis tegen Den Haag, de scheidsrechter was Luijten. Dordt kwam al vroeg op 1-0 en controleerde de wedstrijd. In de 80e minuut werd het zelfs 2-0. Tot grote teleurstelling van het meegereisde contingent van FC Den Haag supporters, die zoals het slechte verliezers betaamt dan ook massaal de vroegtijdige gang huiswaarts inzette (ze gingen weg). De weglopers hadden echter niet gerekend op de malafide instelling van het arbitrale trio van die dag.
Na 90 minuten was er nog geen vuiltje in de lucht. 2-0 voor. Zelfs al scoorde Den Haag, dan zouden we wel winnen. Wat prompt ook gebeurde. Het werd 2-1 in de 91e minuut. Vervolgens werd het wachten op het eindsignaal om de overwinning te begroeten. Na een minuut of vijf wachten op dat signaal begon ik echter iets van de malafide instelling van het leidende trio te vermoeden. En twee minuten later was het geheel duidelijk. In de 99e(!) minuut mocht Den Haag de gelijkmaker scoren. Mijnheer Luijten had net zolang door laten spelen tot het doel, zo min mogelijk punten voor de nieuwe fusieclub, bereikt was en hij kon affluiten.
Maar toen waren we er nog niet! Toen ik in alle teleurstelling als één van de laatsten van de tribune kwam, ik moest de tribunevlag opbergen, en de gang naar het supportershome had ingezet, kwamen opeens twee politieagenten op me afgestormd! Toen ze vervolgens heel hard langs me liepen dacht ik nog dat er misschien iets achter me gebeurde. Niet dus! Het "gebeuren" was voor me! Opeens kwam er een hele groep mensen mijn kant op rennen. Deze helden van de politie waren dus gewoon op de vlucht!
Omdat ik wel benieuwd was ben ik dus maar snel gaan kijken wat er aan de hand was. Wat bleek... De Hagenezen die de wedstrijd vroegtijdig hadden verlaten waren niet naar huis gegaan, maar hadden een stukje omgelopen en waren vanaf de Krommedijk de (oude) hoofdingang van het stadion aan te bestormen. Uiteraard uit frustratie vanwege de, volgens hun, verloren wedstrijd. Ikzelf kwam, met die enorme vlag in mijn handen, nog even tussen een hergroeperend groepje terecht dat betonblokken in kleine stukjes aan het slaan was om een soort tegenaanval op te zetten. Ik heb nog geopperd dat het mogelijk zou helpen om die Hagenezen op de hoogte te brengen van de uiteindelijke afloop van het duel. Maar ik denk niet dat ze begrepen wat ik bedoelde.
Uiteindelijk ben ik maar in absolute rust doorgelopen naar het supportershome. Was er heerlijk rustig. Na me een paar minuten te hebben drukgemaakt om de blessuretijd, heb ik uiteindelijk toch nog hartelijk kunnen lachen. Veel mensen kwamen letterlijk binnendruppelen. Om de schermutselingen te ontlopen waren veel mensen in angst de sloot in gesprongen. Omdat ik er voor had gekozen om rustig naar het supportershome te lopen had ik tenminste geen enkel angstig moment gehad.
